A dzisiaj coś z zupełnie innej beczki – książka o designie i o miastach. Miasta wyśnione to naprawdę wyjątkowa rzecz – jedna z ciekawszych, jakie miałem okazję czytać. Ale mimo, że teraz się nią zachwycam (bo jest tego warta), to jakoś na początku nie było mi z nią po drodze. To książka o wielu miastach, o ich historii i o przyczynach, dla których są jakie są.
Kiedy półtora roku temu wybierałem się na wystawę Spór o odbudowę stolicy, nie sądziłem że trafię na chyba najlepszą z wystaw, jakie miałem do tej pory okazję oglądać. A jako że trafiłem tam dosłownie kilka dni przed zamknięciem, nie miałem możliwości – mimo że bardzo chciałem – zobaczyć tej wystawy ponownie.
Czytałem już kilka książek o miastach, ale takiej jak Miasto szczęśliwe – jeszcze nigdy. A może zacząć od wniosków od razu? W sumie, dlaczego nie… Tak więc, jeśli ktoś chciałby przeczytać tylko jedną książkę o miastach, powinno to być właśnie Miasto szczęśliwe – książka, którą jest zbudowana na miłości do ludzi, a nie do architektury. Książka o tym, jak bardzo nasze życie powiązane jest z przestrzenią wokół nas. Książka o tym, że nawet jeśli jest trudno, to warto się starać.
„Język miast” to kolejna książka Deyana Sudjica wydana po polsku (podziękowania dla Wydawnictwa Karakter). Tym razem – o miastach. Nazwisko znane, temat też obiecujący, więc czekałem na serię nadchodzących objawień.
Jeśli pytasz ludzi zajmujących się typografią co powinieneś przeczytać, i od kilku osób dostajesz rekomendację tej samej książki – coś jest na rzeczy. W moim przypadku właśnie to wydarzyło się z książką Erik Spiekermanna – Stop Stealing Sheep & Find Out How Type Works. Nie była to moja pierwsza książka o typografii, ale mimo sporo się z niej nauczyłem.
Wydany w zeszłym roku przez W.A.B. Architekt jutra, to pierwsza na polskim rynku wydawniczym biografia Le Corbusiera. Może to nieco dziwić, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że przez całe lata modernistyczny sposób postrzegania świata kształtował także polską rzeczywistość.
Są różne dizajny. Jest dizajn oczywisty, gdzie wiadomo że coś zostało zaprojektowane, ale są też dizajny mniej oczywiste – takie, gdzie fakt zaprojektowania jest gdzieś głęboko ukryty. A może nawet nie jest ukryty, tylko jest przysłonięty czymś innym. Jest to wtedy taki dizajn dyskretny, trochę uwodzicielski i o takim właśnie chciałbym dzisiaj napisać.
Kontynuując tematykę okołotypograficzną nie sposób nie wspomnieć o książce o książce, czyli o Książce (z jakże uroczym podtytułem: Najpotężniejszy przedmiot naszych czasów zbadany od deski do deski). Książkę napisał Keith Houston, czyli ten sam autor, o którego Ciemnych typkach pisałem jakiś czas temu.
Typografia Erica Gilla, to kolejny klasyczny (czyli sprzed wojny) tekst o typografii. I wcale nie taki wyjątkowy, bo – podobnie jak poprzednie czytane przeze mnie – także ten niewiele stracił na aktualności. W swoim eseju Gill pisze o typografii. Nie należy jednak traktować tego tekstu, jako podręcznika czy wprowadzenia do typografii. Jest to raczej zbiór refleksji dojrzałego twórcy i doświadczonego typografa nad jemu współczesnym stanem branży typo.
Rem Koolhaas, czyli architekt-intelektualista. Tak mówią niektórzy. Inni mówią że to błazen, enfant terrible archiektury i że dużo mówi, ale mało buduje. Opinie są podzielone. Od dawna przymierzałem się do lektury jego książek, jednak powstrzymywał mnie od tego fakt, że byłbym zmuszony czytać je po angielsku. Moja (eufemistycznie rzecz ujmując: wysoce niedoskonała) znajomość tego języka pozwala jednak tylko na dowiedzenie się, która aktualnie jest godzina, czy poznanie czyjegoś imienia. O czytaniu poezji nie ma mowy. A czytanie Koolhaasa to czytanie poezji.
Read more