uxonline.pl

Zacznę może od wyznania, że kocham książki d2d.pl – w czasach kindli i innych ustrojstw do czytania, wydają oni książki nie tylko wartościowe, ale także cudownie wyglądające (i super składają dla innych jeszcze). W zasadzie to czekam na każdą ichniejszą publikację, aby doświadczyć książki i (za każdym razem na nowo!) zachwycić się pięknem, proporcją, fakturą, spójnością czy subtelnością kontrapunktu. A to wszystko dotyczy tylko strony wizualnej! Nie wspominałem jeszcze o merytorycznej stronie rzeczy stamtąd wychodzących. Jasne jest więc, że na kolejne publikacje wyczekuję. Na Ciemne typki. Sekretne życie znaków typograficznych Keitha Houstona wręcz wyczekiwałem.

Read more

Czasami się tak zdarza, że trafiamy przypadkowo w jakieś miejsce i mamy okazję wziąć udział / doświadczyć czegoś, co zmienia nas na zawsze. W moim przypadku taką rolę (dość regularnie) spełniają konferencję CHI. Tegoroczna edycja otwierana była wystąpieniem Dayo Olopade – nigeryjsko-amerykańskiej dziennikarki, która dwa lata temu wydała książkę The Bright Continent. Breaking Rules & Making Change In Modern Africa. Wystąpienie poruszające, szczególnie w kontekście tegorocznego motywu przewodniego konferencji, czyli CHI4good.

Read more

Książka Radykalne miasta sporo poleżała na mojej półce. Kupiłem, poprzeglądałem, stwierdziłem że fajne i że wrócę do niej zaraz. „Zaraz” okazało się być dobrymi kilkoma miesiącami i teraz, z perspektywy czasu, ponownie utwierdzam się w przekonaniu, że była to interwencja jakiejś (projektanckiej) opatrzności. Jeśli lubicie się umartwiać i zaglądacie na tego bloga regularniej (albo wystarczy, że zaglądaliście ostatnio), to zapewne zauważyliście mój niejednoznaczny stosunek do modernizmu i modernistycznego działania – fascynację połączoną z odrzuceniem i akceptacją. Książka McGuirka wpisuje się w moje z modernizmem zmagania i dokłada do tematu kolejny kontekst.

Read more

Miasta-ogrody o których pisałem poprzednio szybko zyskały popularność. Przestrzeń, zieleń, zdrowe warunki życia oraz powszechne doświadczenie z wartości ich posiadania sprawiły, że koncepcja Howarda była powszechnie rozumiana i trudno było coś jej zarzucać. Czy jednak przeprojektowane – zgodnie z ideą miasta-ogrodu – społeczeństwo będzie społeczeństwem ludzi szczęśliwych? Mimo że pisałem już o mieście-ogrodzie, chciałbym jeszcze na chwilę do niego wrócić, bo pewne kwestie nie wybrzmiały w nim wystarczająco wyraźnie. Idea miasta-ogrodu jest wzorcowym przykładem pozornie humanitarnej idei, poprzez którą promowane są idee znacznie mniej już humanitarne. Niniejszy wpis jest więc refleksją głównie nad krytycznym spojrzeniem na miasto-ogród, które prezentowane jest w komentarzach do polskich jego wydań.

Read more

Pisząc ostatnio o Le Corbusierze wspomniałem, że w swojej Urbanistyce wykorzystał fragmenty koncepcji (utopii) wcześniejszej i dość szeroko na początku XX wieku znanej i dyskutowanej – idei miasta-ogrodu. Wydana po raz pierwszy w 1898 roku książka Garden Cities of To-morrow wcześniej nikomu nieznanego Ebenezera Howarda, wniosła dużo świeżości do euro-atlantyckiej myśli urbanistycznej. Mimo to, przez ponad 100 lat nie doczekała się polskiego tłumaczenia (sic!). Po raz pierwszy została wydana w całości dopiero w 2009 roku razem z doskonałym krytycznym opracowaniem Adama Czyżewskiego (Trzewia Lewiatana. Miasta-ogrody i narodziny przedmieścia kulturalnego), a w nowym tłumaczeniu ukazała się ostatnio nakładem Centrum Architektury. Mało która koncepcja urbanistyczna była wykorzystywana chętniej i bardziej niezgodne z tym, czym miała być.

Read more

W 1925 roku Le Corbusier opublikował Urbanistykę (L’Urbanisme), będąca jego wyraźnym głosem w dyskusji o strukturze i roli miasta. Wydana po ponad 90 latach w polskim tłumaczeniu przez Centrum Architektury, jest nie tylko klasycznym tekstem, ale także głosem w dyskusji o tym, czym ma być miasto i jak ma funkcjonować. Ze względu na wpływ jaki wywarła na kształtowanie ładu przestrzennego, jest pozycją o wyjątkowych walorach poznawczych i edukacyjnych.

Read more

Pisząc ostatnio o biografii Le Corbusiera nadmieniłem, że znalazłem w niej coś jeszcze. To, że moderniści żyli w przekonaniu, że jako projektanci mają prawo narzucać pewne rozwiązania swoim użytkownikom jest znane i nie jest żadną nowością (w sumie: robi tak każdy projektant). Istotniejsza jest próba odpowiedzi na pytanie, dlaczego tak było. Do lektury Le Corbusier Le Grand byłem przekonany, że byli oni napędzani jedynie przez wewnętrzne przekonanie o swojej wielkości, uwiarygadniane przez ideę poprawy warunków życiowych innych ludzi. Najważniejszym moim znaleziskiem z tej książki jest jednak przekonanie, że mogło być inaczej. Do tego wniosku skłoniło mnie spojrzenie na późne (i wyjątkowo udane) prace Le Corbusiera – realizacje architektury o charakterze sakralnym, w szczególności klasztor La Tourette.

Read more

Kiedy – prawie rok temu – kupowałem tę książkę, byłem przekonany, że kupuję album. Album, w którym pooglądam sobie jakieś realizacje Le Corbu. Ogromne tomiszcze było zafoliowane, a kiedy (już w domu) zajrzałem do środka, zobaczyłem że poza architekturą jest tak też wiele (żeby nie powiedzieć: większość) zdjęć, które z architekturą powiązane są dość lekko. Nadal byłem przekonany, że mam przed sobą album o Le Corbusierze. Duży, pełny, ale jednak album. Kilka miesięcy później usiadłem do niego na spokojnie, chciałem go sobie poprzeglądać, poszukać inspiracji (między innymi dla tego bloga). I wtedy stała się rzecz zaskakująca, bo odkryłem, że nie jest to album w powszechnym tego słowa rozumieniu, że jest to coś więcej – fotograficzna historia życia człowieka – obrazki, które układają się w kolaż, na którym widać fabułę. Obrazy, które opowiadają historię. W efekcie zamiast planowanych 2 dni, spędziłem nad nim ponad miesiąc.

Read more

Modernistyczne miasta są inne. Modernistyczne osiedla są inne. Modernistyczna architektura jest inna. Modernizm zdefiniował nowy standard myślenia o przestrzeni i zarządzania nią. Czasami modernistyczne idee działają lepiej, czasami – gorzej. We wcześniejszych wpisach o Brasilii podnosiłem kwestie uwarunkowań historycznych i krótko opisywałem przebieg konkursu. To wszystko stanowiło kontekst. Teraz pora na trochę konkretów.

Read more

W poprzedniej notce pisałem o potrzebie – widzianej z mojej perspektywy – włączania się projektantów procesy zmiany rzeczywistości na szczeblu najwyższym. Brzmi słabo, wiem, ale trudno mi to jakość inaczej nazwać. A gdyby chcieć nazywać to wprost, to byłby to apel o udział projektantów we władzy. Grubo, co? No, niestety grubo… A gdyby ktoś chciał być złośliwy nazwałby to flirtem z władzą. Rzecz jest istotna, bo wcale nie dotyczy tylko architektów… I właśnie o tym jest świetna książka Deyana Sudjica Kompleks gmachu. Architektura władzy.

Read more